„Dinu” reżysera Simona Aeby'ego, który z powodzeniem nakręcił także „Das Fähnlein der Sie Aufrechten” Gottfrieda Kellera, zawiera szwajcarską wariację na temat eposu bokserskiego „Rocky» produkuje i o dziwo okazuje się niemal tak emocjonujący jak model amerykański. Zwłaszcza Jonathan Loosli, który wciela się w simentalskiego zapaśnika i syna drobnego rolnika Dinu, jest siłą i niesie ze sobą historię młodego Dinu Hedigera, który chce ocalić zadłużoną farmę ojca i jednocześnie marzy o wielkim sporcie. Na szczeblu federalnym dostaje się nawet do rundy finałowej, przegrywa ją i mimo to jest szczęśliwy, ponieważ odnajduje swoją miłość w niemieckiej weterynarz Laurze (Hannah Binder), która się tam przeprowadziła. Znakomity jest także portret ojca Dinu, granego przez Petera Freiburghausa, męską połowę „Duo Fischbach”. Sękata i pokręcona postać, która ma również swoje kochające aspekty i ostatecznie okazuje się znacznie mądrzejsza niż oczekiwano.
Głównym motywem przewodnim filmu jest wilk wędrujący po pastwiskach Dinus Hof. Łączy Dinu i Laurę, samotne wilki na swój sposób, i symbolizuje zarówno miłość do polowania, jak i wrażliwość głównego bohatera. Dinu jest również rozpoznawalny jako jednostka dzięki instynktownemu przywiązaniu do wilka, ale jako zapaśnik i rolnik jest jednak pełnoprawnym członkiem społeczności wiejskiej, która z kolei charakteryzuje się sprzecznościami. Pożyczka od Sylvestra Stallonesa «Rocky» są oczywiste: odkrycie talentu motywowane prywatnym wydarzeniem, obiecująca kariera zostaje najwyraźniej ostatecznie stłumiona, ciężka praca przywraca bohatera na właściwe tory, wreszcie honorowa porażka, uścisk kochanka i perspektywa lepszej przyszłości. Aeby udowadnia, że swingowanie nadaje się do takich wojowniczych historii, a jego pojedynki można poprowadzić w porywający sposób. Więc teraz Szwajcaria też ma swojego Rocky!
Więcej dla Ciebie:
„Dravens Tales from the Crypt” od ponad 15 lat zachwyca pozbawioną smaku mieszanką humoru, poważnego dziennikarstwa – na bieżące wydarzenia i niezrównoważone relacje w polityce prasowej – oraz zombie, przyozdobionych mnóstwem sztuki, rozrywki i punk rocka. Draven zmienił swoje hobby w popularną markę, której nie można sklasyfikować.
Mój blog nigdy nie był przeznaczony do rozpowszechniania wiadomości, nie mówiąc już o polityce, ale w przypadku spraw bieżących po prostu nie mogę powstrzymać się od uchwycenia tutaj informacji, które są cenzurowane na wszystkich innych kanałach. Zdaję sobie sprawę, że projekt strony może wielu osobom nie wydawać się „poważny” pod tym względem, ale nie zmienię tego, by zadowolić „główny nurt”. Każdy, kto jest otwarty na informacje niezgodne z przepisami państwowymi, widzi zawartość, a nie opakowanie. Przez ostatnie 2 lata starałem się wystarczająco przekazać ludziom informacje, ale szybko zauważyłem, że nie ma znaczenia, jak to jest „opakowane”, ale jaki jest stosunek drugiej osoby do tego. Nie chcę kłaść miodu na czyjeś usta, aby w jakikolwiek sposób spełnić oczekiwania, więc zachowam ten projekt, ponieważ mam nadzieję, że w pewnym momencie będę mógł przestać składać te polityczne oświadczenia, ponieważ nie jest moim celem kontynuowanie tak na zawsze 
Wszystkim pozostawiam to, jak sobie z tym poradzą. Zapraszam do kopiowania i rozpowszechniania treści, mój blog zawsze był pod Licencja WTFPL.
Trudno mi opisać, co tutaj robię, DravensTales stało się blogiem kulturowym, blogiem muzycznym, blogiem szokowym, blogiem technicznym, blogiem o horrorach, zabawnym blogu, blogu o znalezionych przedmiotach w internecie, dziwaczne internet, blog śmieciowy, blog artystyczny, podgrzewacz wody, blog zeitgeist , Blog złomu i blog z torbami o nazwie. Wszystko, co jest w porządku ... - a jednak nie. Głównym tematem bloga jest sztuka współczesna w najszerszym tego słowa znaczeniu.
Aby zapewnić działanie strony, zapraszamy do Przekaż darowiznę kartą kredytową, Paypal, Google Pay, Apple Pay lub poleceniem zapłaty/kontem bankowym. Wielkie dzięki dla wszystkich czytelników i sympatyków tego bloga!
