Ik ken de werken van Manfred Deix vooral uit de U-Comix en Titanic; zijn groteske figuren met hun bloeddoorlopen googly eyes en kwijlende blikken worden niet snel vergeten. Zijn karikaturen van pompeuze politici, psychopathische nazi's en geile priesters gaven de werkelijkheid waarschijnlijk beter weer dan welke foto dan ook. Zijn onbestaande arbeidsethos en zijn anti-carrièredrift maakten hem uiteindelijk bewonderenswaardig. Hij maakte van lelijkheid kunst. En zijn pen was niet scherp, het was een doorn. In zijn karikaturen onthulde Manfred Deix op de grappigste manier de leugenachtigheid van ons allemaal.
Nu is de Oostenrijkse illustrator en karikaturist Manfred Deix zaterdag op 67-jarige leeftijd overleden, zo bevestigde de directeur van het Krems Karikatuurmuseum, Gottfried Gusenbauer, maandag aan het Oostenrijkse persbureau APA. Hier vindt u enkele overlijdensberichten Standaard, Kurier en Salzburger Nachrichten. Goedenavond, Manfred. Uit een interview met Freizeit.at:
Marietta over het totale gebrek aan ambitie van Manfred: ‘Hij heeft nooit echt ergens zijn best voor gedaan.’ […]
Een belangrijk stripfestival met alle vertegenwoordigers van de Frankfurter Schule. Deix de eregast. Wanneer komt hij? Ik zeg: Hij belt terug. Gekletter van stemmen: 'Wat betekent terugbellen? Over een halfuur begint het festival.’ Ik wist niet waar hij was. Alleen zeker niet in Luzern.” Of dringend de NDR: ze hebben de studio uitgerust met levensgrote Deix-figuren. Een vliegticket gestuurd. Waar is hij? Hij moet het masker in! De uitzending vond plaats zonder Deix. De art director van Spiegel wilde een cover ophalen. Beppo Votzi regisseerde de profielcartoon. Natuurlijk wist ik dat ik loog toen ik zei dat Manfred ziek was. Maar ik kon niet toegeven dat ik hem al een week niet heb gezien. Natuurlijk wilde ik vaak weglopen, maar wat moet ik met al die katten?