Mötley Crüe eindelijk op laatste tournee in Bazel

Gelukkig zijn de dagen van glamrock, gekamd haar en spandex broeken allang voorbij. Maar sommige bands houden het tot op de dag van vandaag vol. Met Mötley Crüe gaf een van de prototypes het gisteren, 9 november 2015, definitief en met een luide knal op. Het voorprogramma die avond was de 67-jarige shockrockveteraan Alice Cooper. The Crüe speelt op 31 december hun allerlaatste concert in Los Angeles, en wie wil weten hoe echte grootheidswaanzin er op het podium uitziet, vindt bij Mötley Crüe altijd wat hij zoekt, ook gisteren. De band gaf de grootste show in hun geschiedenis, met enorme pyro-effecten - waaronder een vuurspuwende bas voor Nikki Sixx (Rammstein groet) - en drums gemonteerd op tracks, de «Cruciaal«, waarmee drummer Tommy Lee als in een achtbaan door de St. Jakobshalle zoefde.

Gisteravond was het uur van afscheid aangebroken voor de fans van de glammetalband Mötley Crüe. Mötley Crüe, een van de meest schandalige bands aller tijden, voor veel metalfans slechts poseurs die hun instrumenten nauwelijks in de hand kunnen houden, is een van de meest oogverblindende muzikale vertegenwoordigers van de jaren 80. Nu speelden Nikki Sixx, 56, Vince Neil, 54, Tommy Lee, 53 en Mick Mars, 64 op hun laatste tour, kort aangekondigd door de band als de "Final Tour", hun definitief laatste optreden in Zwitserland. De indrukwekkende carrière van Mötley Crüe eindigt op 31 december 2015 in het Staples Center in Los Angeles. Maar daarvoor spelen ze hun "Final Tour" en maakten ze maandag ook nog een stop in Basel om afscheid te nemen van de fans in de St. Jakobshalle. In tegenstelling tot Optreden 3 jaar geleden op dezelfde locatie, de zaal was deze keer maar halfvol en ik heb nog nooit meegemaakt dat de bovenste lagen van de zaal bedekt moesten worden met een zwart gordijn. Het publiek bestond ook grotendeels uit fans die de hoogtijdagen van de band hebben meegemaakt, maar jongere metalheads waren er om een ​​buitensporig afscheid met de band te vieren en de rest bleef waarschijnlijk thuis en keek naar «The Walking Dead», ja bijna hetzelfde...

Toen zanger Vince Neil, drummer Tommy Lee, gitarist Mick Mars en bassist Nikki Sixx elkaar in 1981 in Los Angeles ontmoetten, hadden ze maar één ding voor ogen: rondkomen met seks, drugs en rock 'n' roll. Nikki, wiens echte naam Frank Ferrano is, ontmoet Tommy Lee in LA, die destijds de bijnaam T-Bone kreeg omdat hij nauwelijks vlees op zijn botten heeft. Vervolgens ontmoeten ze gitarist Robert Alan Deal, die al snel zijn naam verandert in Mick Mars. Op zoek naar een ritmegitarist kwamen ze uiteindelijk Vince Neil Wharton tegen, die als zanger perfect bij het trio paste en even later speelden ze hun eerste optreden in het voorprogramma van Y&T. Al in de eerste maanden na de oprichting trokken ze de aandacht met hun extreme passie voor feesten en kleurrijke kostuums. Ze voegen umlauts toe aan hun bandnaam, een afwijking van ‹Motley Crew›, in het Duits ‹kleurrijke tros›, omdat ze Löwenbräu als hun favoriete bier beschouwen.

Ze nemen hun debuut Too Fast For Love (6000) op voor $1981. Aanvankelijk alleen verkrijgbaar bij hun optredens, tekenden ze in 1982 een officieel platencontract bij Elektra. Ze waren toen al bezig met hun eerste headliner-tour door Canada, maar speelden vooral in kleinere clubs en homobars. Maar al met hun tweede album "Shout At The Devil" braken ze door in 1983, wat hen grote concerten in Californië opleverde, een Australische tournee in het voorprogramma van Kiss en een Amerikaanse tournee met Ozzy Osbourne. Ook Europa begint de band langzaam te waarderen, want in het voorprogramma van Iron Maiden verbruikt het kwartet aardig wat blikjes haarlak. Maar geen succes zonder schandaal is haar motto. Eerst bekritiseerde een 'Committee On Pornography In Rock Music' van de Amerikaanse Senaat de band vanwege het verheerlijken van geweld en vrouwonvriendelijke teksten. Dan crasht een opgefokte, naakte Sixx zijn Porsche tegen een paal. Ten slotte veroorzaakt Neil een vreselijk ongeluk wanneer hij dronken tegen een andere auto botst. Zijn bijrijder Razzle, drummer van Hanoi Rocks, sterft en de inzittenden van het betrokken voertuig ontsnappen met levensbedreigende verwondingen.

Mötley Crüe Bazel 9.11.15

In plaats van eeuwenlang de bouw in te rijden, moet Neil slechts 30 dagen, 200 uur taakstraf uitzitten en $ 2,6 miljoen aan schadevergoeding betalen. Nadat Neil therapie heeft ondergaan, gaat het collectieve drinken vrolijk door. Hoewel "Theater Of Pain" (1985) opgedragen is aan de overleden vriend, verandert er niets aan de levensstijl van de feestbeesten. Tijdens de tours die volgden, werd voor het eerst de bekende drumriser van de band gebruikt, waarbij Tommy Lee tijdens zijn drumsolo door de lucht zwaaide en zelfs ondersteboven speelde. Nadat Lee in mei '86 met Heather Locklear trouwt, vindt Neil eindelijk de tijd om zijn 30 dagen in de gevangenis uit te zitten, waarvan hij er eigenlijk maar 18 achter Zweedse gordijnen doorbrengt. Op "Girls, Girls, Girls" (1987) vinden de Crüe hun weg terug naar hun oude thema, maar zijn ze veel steviger. Het album bereikte nummer twee in de Amerikaanse hitlijsten, alleen verslagen door Whitney Houston. Voor de tour tekende het kwartet eerst Whitesnake en even later Guns N'Roses als opener. Tijdens een drugsrijke avond in de hotelkamer van Slash tijdens de Japan-tour bezwijkt Sixx bijna aan een overdosis heroïne - zoals in "Pulp Fiction" redt een adrenaline-injectie hem in het hart. De bassist was naar eigen zeggen al twee minuten in het walhalla en heeft daar waarschijnlijk een paar walkuren neergelegd. Elektra geeft de band vervolgens de keuze tussen terugtrekken of contractloos blijven staan. Ze kiest voor de eerste optie.

In de zomer van 1989 speelden ze voor 100 toeschouwers in Moskou met Bon Jovi, Ozzy Osbourne, Skid Row en de Scorpions. Naar verluidt wordt de live-uitzending op televisie door een miljard mensen bekeken. De wereldwijde aandacht werpt zijn vruchten af: het album “Dr. Feelgood» bereikt nummer 000 in de Amerikaanse hitlijsten en er worden in eigen land meer dan drie miljoen exemplaren van verkocht. Het album bevat een aantal andere gasten naast Bryan Adams, Steven Tyler en Skid Row. De daaropvolgende mammoettournee rond de wereld is bijna volledig uitverkocht. Zowel Mick als Nikki trouwen in 1 en nadat het beste van «A Decade Of Decadence» verschijnt, begint nieuw materiaal. Niet zonder problemen, want Neil valt terug op alcohol en is meer geïnteresseerd in autoracen dan in muziek. De band ontslaat hem en schakelt John Corabi in als vervanger. Het resultaat "Mötley Crüe" (1990) is hun duurste productie tot nu toe, maar verkoopt schaars, net als de kaartjes voor de tour. Ondertussen gaat Neil solo verder en haalt voormalig Billy Idol-gitarist Steve Stevens en ex-Ozzy Osbourne-bassist Phil Soussan binnen voor zijn band. Het debuut van de Vince Neil Band verkoopt aardig, maar de releases die volgden zien er niet zo rooskleurig uit. Nadat Corabi moest aftreden bij Mötley Crüe, richtte hij samen met voormalig Kiss-gitarist Bruce Kulick de band Union op. Aangezien dit niet per se het geel van het ei is, krijgt Mötley Crüe Vince terug in de band.

Ondertussen blijft alleen drummer Lee de krantenkoppen halen. Zijn capriolen zijn net zo beroemd als de Mick Jaggers, zijn huwelijk en vetes met Bay Watch-siliconenborsten van Pamela Anderson hebben jarenlang de kranten over de hele wereld gedomineerd. Een video waarin te zien is dat de twee seks hebben bij het zwembad, overbelast menig internetlijn. Een kinderfeestje in de villa van Lee daarentegen haalde in 2001 de trieste krantenkoppen toen de zoon van de Duitse actrice Ursula Karven in het zwembad verdronk. Een doodslagproces eindigt in vrijspraak. De activiteiten rond Mötley Crüe zijn ook minder glamoureus. Hoewel Neil in 1997 terugkeert, gooit Lee na het album "Generation Swine" en een tournee (deels als opener voor Type O Negative), die wordt bepaald door rellen en ruzies, de handdoek in de ring. Terwijl hij de metal rapband Methods Of Mayhem oprichtte en in 2000 veel succes had met het gelijknamige album, huurde zijn ex-band voormalig Ozzy Osbourne-drummer Randy Castillo in. Maar met hun gezamenlijke studiowerk "New Tattoo" (2000) flopten ze en ook de tour met Megadeth en Anthrax bracht niet het verwachte succes. Na de publicatie van de leesbare autobiografie "The Dirt" (2001) en Castillo's dood aan kanker in 2002, loste Mötley Crüe feitelijk op. Getatoeëerde drummer Lee richt zich weer op het andere geslacht, maar Pamela Anderson stuurt hem terug de woestijn in. Eind 2003 was het Pink die op zijn hengel beet, maar al snel afscheid nam. In de tussentijd start Nikki Sixx de Brides Of Destruction met Tracii Guns (Ex-LA Guns). Hij is ook een drukbezette songwriter en schrijft voor Saliva, Drowning Pool en Tantric. Ondertussen is de media-aandacht gericht op Tommy en trekken op de achtergrond andere mensen ongemerkt aan de touwtjes van Mötley Crüe.

One Mags Revell, Britse promotor van Metropolis Music Group, brengt de bal weer aan het rollen door een initiatief te lanceren om de oorspronkelijke Crüe-leden te herenigen. Dankzij internet kreeg hij al snel enorme aanmoedigingen van gefrustreerde Mötley-fans. Hij reserveert in zijn eentje locaties in Groot-Brittannië en dwingt de band in feite om daar op te treden, omdat de goede Mags anders financieel schipbreuk zouden lijden. Het is duidelijk dat Vince, Nikki, Mick en Tommy deze schop onder hun kont nodig hadden, want nadat ze zich realiseerden dat tienduizenden fans in het VK alleen al kwijlen van een reünie, komt het uiteindelijk tot een officieel besluit op 6 december 2004. Op een persconferentie maakte het kwartet bekend weer samen op tournee te gaan en ook graag nieuw materiaal op te nemen. De persfanfare rondom Mötley Crüe zorgt er zelfs voor dat de server van de officiële site door dit nieuws op de knieën gaat, de interesse van de fans lijkt er echt te zijn. Het motto van de tour, die onder het motto "Red, White And Crüe Tour... Better Live Than Dead" alleen in de echt grote zalen stopt, is niet morsen, maar groots.

Naast de Motley-reünie probeert Tommy Lee ook weer soloartiest te worden. Hij neemt op met leden van Incubus en de Deftones, hij brengt ook twee soloalbums uit "Never A Dull Moment" (2002) en "Tommyland - The Ride" (2005). Daarna zadelen de Amerikanen echter hun kippen op en gaan met Motörhead op Australische tour. Voordat er nieuw materiaal van de band op de markt komt, wordt de biografie «The Dirt» uitgebracht als luisterboek via Nuclear Blast Records, voorgelezen door acteur en jailbird Ralf Richter. In de zomer van 2006 zijn ze op tournee door de VS met Aerosmith terwijl ze tegelijkertijd aan een nieuw album werken. Nikki is ondertussen actief als Sixx AM, Mick helpt de Finnen van Crashdiet mee met ideeën en zet zijn songwritingkwaliteiten ook graag op andere manieren in. Sterker nog, in 2008 zijn ze terug met het sterke «Saints Of Los Angeles». Terwijl met name Nikki naast muziek enige verdiensten als auteur en fotograaf verzamelt, probeert zanger Vince Neil dit in 2010 ook uit en publiceert "Tattoos & Tequila", zowel als boektitel als als cd. In 2011 was er zelfs een tournee met het wat minder gewaardeerde Poison, zonder dat de lappen op of achter het podium vlogen. Het is duidelijk dat je ouder wordt, of professioneler, of gewoon moe van de eindeloze seks, drugs en rock'n'roll.

Nu dus de "Final Tour", waarvoor Mötley Crüe zelfs een contract tekende dat ze daarna nooit meer samen mogen optreden. De Crüe wil naar eigen zeggen niet eindigen als een oude grap. Daar zouden er al genoeg van zijn. Ooit coole bands die over hun hoogtepunt heen zouden zijn, maar op elk podium zouden blijven rondkruipen. Uiteindelijk zouden de kijkers alleen maar medelijden hebben. We willen niet dat Crüe dat overkomt - ze willen herinnerd worden door de fans. "Vanavond vieren we 34 jaar muziek van Mötley Crüe", kondigt zanger Vince Neil aan. Dan schieten niet alleen de pyrotechnici, maar ook Mötley Crüe op volle toeren. Aan het begin van de show is alles overdreven, zoals glamrock uit de jaren 80 eist: vuurballen en vonkenregen schieten van het podium, ook achtergrondzangers treden op als wulpse dansers, Tommy Lee's drumstel beweegt langs rails aan het plafond, zodat de drummer kan zijn solo ondersteboven spelen. De band doet hun overdreven imago eer aan. Mötley Crüe is geen vriend van emotionele toespraken - ook al zijn ze onderweg tijdens de laatste tournee in de geschiedenis van de band. Ze laten liever hun acties voor zichzelf spreken.

Motley Crue - Laatste Tour - Kickstart My Heart Live 2015

Geen van de hits als «Girls, Girls, Girls», «Dr. Feelgood», «Kickstart My Heart» of «Wild Side» laten ze in iets minder dan twee uur weg. De vier Amerikanen zijn niet meer de jongsten, maar vertonen nauwelijks tekenen van vermoeidheid. Het is niet duidelijk of ze een prijs hebben betaald voor alle feesten en drugsverhalen uit hun lange carrière. Maar volgens hun eigen verklaringen zijn de schouders van Nikki gebroken, zijn de gewrichten van Vince beschadigd en is vrijwel iedereen gevoelloos. Tegenwoordig kijken ze allemaal bijna overdreven naar hun gezondheid om het bloedbad dat ze op het lichaam hebben aangericht te verdoezelen. "Het is oké", aldus Neil, "leven is het enige dat telt." "We zijn allemaal veranderd, ouder en wijzer geworden", zei Tommy Lee in een recent interview. Sinds 2014 toeren ze de wereld rond om afscheid te nemen. "Soms was het een beetje alsof je naar een begrafenis ging", zegt Tommy Lee. In Basel was het een begrafenis in opperbeste stemming en de fans waren voor de gelegenheid verkleed: haarlakmanen, leren motorjacks en bandana's. "Aan al het slechte moet een einde komen", riep Vince Neil naar de menigte in Basel: "Onthoud altijd: wij zijn Mötley Crüe!" Rust zacht, glamrockkoningen!

setlist:

Intro: So Long, Farewell (Rodgers & Hammerstein-nummer)
1. Meisjes, meisjes, meisjes
2. Wild Side
3. Oerschreeuw
4. Dezelfde oude situatie (SOS)
5. Ga niet weg Mad (Ga gewoon weg)
6. Roken in de jongenskamer (Brownsville Station Cover)
7. Dat lijkt dodelijk
8. Mutherfucker van het jaar
9. Anarchie in het VK (cover van Sex Pistols)
10. In het begin
11. Schreeuw naar de duivel
12. Oorverdovend hard
13. O Fortuna (Carl Orff-lied)

Drum Solo
Gitaar solo

14. Heiligen van Los Angeles
15. Live draad
16. TNT (Terreur ‹N Tinseltown)
17. Dr. Feelgood
18. Kickstart mijn hart

Toegift:

19. Home Sweet Home

Outro: My Way (Frank Sinatra-nummer)

[rwp-review id=»0″]