"Is dat nog steeds punkrock als je favoriete nummer in de hitlijsten staat?" De doktoren in een van hun nieuwste liedjes en het antwoord wordt tegelijkertijd gegeven: "Ik denk het niet!" Ik ben het ermee eens, ja De dode broek nog steeds kunnen overtuigen. Dat is best mogelijk De artsen Bij het samenstellen van deze regels dacht je aan de fans van de groep uit Düsseldorf. En de vraag is terecht! Even succesvol als de band uit Düsseldorf is momenteel alleen de Schlager-Graf von in Duitstalige landen onheilig. Punk kwam in de oudheid in opstand tegen de sociale consensus, maar deze Duitse rockbier-gelukzaligheid die wordt gevierd met de broek aan de riem is meer een soort antithese voor punk. Ik heb al genoten van de broek aan de riem in 1996 en 2002 en misschien komt het ook doordat de broek en ik oud zijn geworden, hoe zingt Campino weer? 'Ik ben nog geen zestig en ik ben er niet eens dichtbij.' Nou, omdat ik dichtbij ben, duurt het nog negen jaar bij Campino ... gelukkig voor mij nog veel meer
"Geen toekomst - dat was gisteren, sindsdien is er veel gebeurd", om het liedje aan het begin te citeren en "dat heeft de coolness factor van een tuintractor" past als een ezel op een emmer. Maar we komen pas bij de tweede dag van het 30e Gurten Festival, dat met meer dan 20 bezoekers uitverkocht was. Weer een beetje parallel aan de Dode broekdie vorig jaar hun 30-jarig jubileum vierden. Terug naar het festival opende Hoffmaestro uit Zweden de dag met een flinke lading ska. De landgenoten van Friska Viljor presenteerden getemde indiepop op het tentpodium en het weer was net zo wisselvallig als het concertprogramma, dat niet wist of ze moesten kiezen tussen de verzengende woestijnhitte en regenbuien.
Degenen die wilden ontsnappen aan de dreigende regen, verstopten zich onder de tent van het tentpodium, waar de Zwitserse Celtic Metal-band stond Eluveitie met hun geluid vielen duidelijk op ten opzichte van de vorige acts op de Gurten. Keltische klanken, doedelzakken en oude Helvetiaanse iconografie trokken die-hard metalheads aan, maar leken de gemiddelde bezoeker in verwarring te brengen. De laatste ging liever met de goede Lunik op het bospodium zitten. Ondertussen doet Sophie Hunger het dapper op het hoofdpodium en is duidelijk gemotiveerd. Een clean concert, maar de vonk wil gewoon niet overslaan naar het publiek. Geïsoleerde toeschouwers zwaaien mee op de bigband-ritmes, maar zelfs met de grootste inspanning kan de honger hen niet meer bewegen, want alles wacht De dode broek.
Dan, eindelijk, stipt zoals aangekondigd om 21 uur, hijst de broek de vlag op het hoofdpodium. Frontman Campino laat niets te wensen over en levert vanaf het begin een enorme show. Al op het tweede nummer laat hij zich door zijn "veiligheid" naar de fans voeren. Het hongerige publiek brult met hits als “Ballast der Republik”, “Bonnie & Clyde” en “Alles aus Liebe”. Er hangt een levendige sfeer en leadzanger Campino vertelt over een wereld die vooral lijkt te draaien rond voetbal, gerstesap, feesten en passieve sporten. Campino, die de laatste tijd nogal een componist is van ietwat treffende saamhorigheidshymnes (“Op dagen als deze”, “Sta op als je op de grond bent”), is een geboren entertainer.
De zanger vermeldt dat hij in 1996 en 2002 al op de Gurten was en dat hij zich volgens zijn eigen uitspraken nog goed kan herinneren. Hij herinnerde zich ook april 2012 ter gelegenheid van de band tijdens de "Magical Mystery Tour" die een privébroekenconcert speelde op een zolder in Bern die bij een privéappartement hoort en volgens Campino een van de beste feesten ooit vierde. Ik herinnerde me zelf wanneer "De gouden citroenen”Gaf een concert in de manege en Campino, Kuddel en Wölli waren als vrienden op tournee. Die avond was het mogelijk om een paar biertjes te drinken met de jongens, te kletsen en wat onzin te doen. Het was leuk, maar dat was lang geleden, nauwelijks meer waar en dus terug naar het concert. “Paradies” brak plotseling de band af, want een (Pasci) in het publiek hield een spandoek omhoog met “Campino, I can do better”. Campino vroeg Pasci van Aargau met de woorden "Hier is de loser's stage" op de borden die de wereld betekenen en de Aargauer doet zijn werk niet slecht en gebruikte het uniek grote podium om zichzelf in de schijnwerpers te zetten en de 15 minuten Om van roem te genieten.
Het ging maar door en uiterlijk bij “Alles aus Liebe” huppelden mensen in elkaars armen en werden pyro's ontstoken, waardoor de grimmige Broncos opgewonden raakten. Al snel was het niet meer duidelijk wat zweet, wat gemorst bier was en wat tranen van vreugde waren. De grote headliner op vrijdagavond bracht de tekstveilige Bern op de rand van de instorting van de bloedsomloop en bood een gigantisch en energiek concert aan. Maar op de een of andere manier was het vele jaren geleden beter op de Güsche en dat was niet alleen te danken aan de meer dan 20 toeschouwers, waarvan sommigen goed gekleed waren. Nee, op de een of andere manier heeft de charme van Gurten plaatsgemaakt voor absolute commercie, vriendschappen voor zien en gezien worden en op de een of andere manier ziet iedereen er sowieso hetzelfde uit, zelfs op deze avond. Ze zijn schoon, gezond, geurig, onthaard, efficiënt en onopvallend. Hoe saai en nogal vies. Waar zijn alle freaks gebleven? Waar zijn de Goths en Punks? Je kunt alle "weirdo's" op één hand tellen. Niets meer aan de hand, overal goed verzorgde mensen, die er allemaal uitzien alsof ze midden dertig zijn, ook als ze 000 zijn, zien ze er zo uit. Als ze gek zijn, dragen ze baarden en hoeden en een broekoverhemd.
Maar wat maakt het uit, ook hier een parallel met de band - en op de een of andere manier is het nog steeds leuk. De band rockte bijna twee uur en de sfeervolle climax van de jubileumeditie van dit jaar bleek opnieuw de ideale cast voor een festival op deze breedtegraden. Het gebruikelijke plezier van spelen en interactie met het publiek was net zo zeldzaam als de crowdsurfexcursie Campinos naar de mengtoren - inclusief een Bengaalse fakkel op het dak - en terug. De Gurten zingt mee op het Toten Hosen concert, "Here komt Alex", "Make a wish", dat Artsen-Bedek "huilen om liefde", "dagen als deze" en als eerste toegift de "ijskoude Bommerlunder". De rest van de vermoeide rebellen geven Gurten met het telvers “Tien kleine Jägermeister” en de officiële afscheidshymne “Goodbye”. Veel spektakel, maar wat de Toten Hosen weinig met punk te maken heeft, is waarschijnlijk meer een eikelpunk geworden. Maakt niet uit, Heino covert nu ook een nummer van “Die Ärzte”, alles komt goed, anders wordt het “made” ... Ben je nog steeds punkrock?
Setlist van de Toten Hosen op het Gurtenfestival:
- Ballast van de republiek
- Oude koorts
- uitwedstrijd
- Dat is het moment
- Dat is allemaal gebeurd
- Vandaag hier morgen daar
(Hannes Wader Hoes) - Bonnie en Clyde
- Paradies
(Kan Pasci het beter doen?) - Nooit akkoord gaan
- Allemaal uit liefde
- Weer geduwd
- Schreeuw om liefde
(The Doctors Cover) - Liefdeslied
- Sta op als je op de grond bent
- Hier komt Alex
- doe een Wens
- Dagen zoals deze
- Eisgekühlter Bommerlunder
- Alles gaat voorbij
- Ver weg
(Lade hoes) - tien klein
- Gegroet, tot ziens
- Buiten de deur
- Woord voor zondag
(Campino Croudsurfen) - Tot het bittere einde
(Campino terug surfen) - Je staat nooit alleen
(Cover van Gerry & The Pacemakers)
Nog:
Encore 2:
[rwp-review id = "0"]