Zoals de geïnteresseerde lezer van mijn blog zeker heeft vernomen, was ik op vrijdag 7 december in het Volkshaus in Zürich Zwarte kruistocht. Ja, wat een geweldige avond
Als een “nieuwe ontdekking” van mijn kant kon ik dat wel Drakenkracht die avond goedmaken. Drakenkracht? “Wat een klotenaam”, dacht ik vooraf bij mezelf en ik vind de naam vandaag de dag nog steeds niet veel beter, maar het klinkt niet. Dus ik sta bij het concert, vol verwachting over wat de volgende band zal zijn, en een groep mensen strompelt het podium op, gewapend met twee (!) gitaren, de gebruikelijke bas en drums en een keyboard. Toetsenbord?! “Brrrrrrr, ik denk dat ik maar een biertje ga halen,” flitste door mijn hoofd en de Aziatische man in zijn witte zijden overhemd verbeterde mijn eerste indruk niet bepaald. “Nou, laten we naar een paar maten luisteren...” Holy crap, de jongens gaan weg…!!!!
Mocht er ooit een komen Golden Axe film, dit is de juiste soundtrack. Episch en tegelijkertijd zo vreemd dat je het zou kunnen zien als een knipoog naar eerdere videogames. Er zijn vreemde gitaareffecten te horen die zo uit de handen van Steve Vai hadden kunnen komen, alleen dan veel korter en zo in de nummers verwerkt dat ik er eerst verbaasd naar moest luisteren. Drakenkracht uit China, Nieuw-Zeeland, Oekraïne, Engeland en Zuid-Afrika is een van de bands die ik in zo'n stijl haat Speed Metal weet zelfs hoe hij moet behagen. Gitaristen zo snel als het duo Li/Totman zijn zeldzaam (zelfs in dit genre) en dus heb ik mezelf vandaag getrakteerd op het album “Inhuman Rampage”.
Ik kan mezelf echt niet uitleggen waarom ik de band zo leuk vind. Misschien is het gewoon het feit dat er een band is die zulke melodieuze lijnen met wraak kan uithameren zonder ook maar het geringste vermoeden te wekken dat de melodieën verloren gaan. Ultrasnelle gitaarloopjes die klinken alsof ze eind jaren 80 uit een arcadehal komen, hypersonische drums die alles vermalen en geluidseffecten van een andere planeet. Warpsnelheid is waardeloos. En als je goed oplet, hoor je in veel stukken kleine lekkernijen, waaronder een paar geluiden van Pac-Man in de briljante opener “Trough the fire and flames”.
In de regel is metal met keyboards voor mij een absolute gruwel, maar de toetsenist hier is altijd beschikbaar voor een of twee gekke solo's, al weet je op deze plaat nooit helemaal zeker wat het keyboard is en wat het gitaargeluid is. via het effectapparaat is. Elk klein klankgat in de acht composities is bedekt met effecten die vaak doen denken aan videogamegeluiden. Als ervaren speler voel je je thuis... Totale zintuiglijke overbelasting
De zanger klinkt niet zo heel anders dan legioenen van zijn collega's, maar in tegenstelling tot velen van hen heeft hij echt verstand van zaken en haast hij zich niet voortdurend uit volle borst door de nummers heen, alsof hij erin wordt getrapt.
Na zeven nummers op hoge snelheid was het laatste gekozen nummer een ballad. Maar dit onthult meedogenloos de zwakke punten die voorheen verborgen konden worden met vol gas en talloze effecten: hoe technisch briljant de twee gitaristen ook zijn, ze hebben allebei niet al te veel gevoel. Zodra het in de langzamere sferen komt, klinkt het geheel ineens volkomen onbeduidend en trekken de solo's, die in tempo worden vertraagd, kleurloos, zonder kracht en eigenlijk simpelweg zonder betekenis aan je voorbij. En dit laat zien wie echt een begaafd gitarist is en wie gewoon een uitstekende technicus is. Daarnaast is “Trail Of Broken Hearts” zo cheesy dat het bijna uit de speakers begint te lekken...
Maar al met al een absoluut aan te bevelen band en album, laten we eens kijken wat de toekomst zal brengen - de kracht zal bij jou zijn, Dragon!
Tracklist:
- Door vuur en vlam
- Revolutie Deathsquad
- Het bestormen van de brandende velden
- Operatie Grond en Pond
- Lichaamsafbraak
- Roep om de eeuwigheid
- De vlam van de jeugd
- Spoor van gebroken harten