De ijstijd is voorbij - ijsbrekers in Zwitserland

Waar ijsbreker staat, staan ​​ook ijsbrekers: na Rammstein en Oomph! steeds meer gebrek aan ideeën en de onheilige graaf heeft eindelijk de overstap naar popmuziek gemaakt, bevindt Eisbreaker zich plotseling op de top van de «Neue Deutsche Härte». Met het huidige album "Hell Must Wait" werd het wiel qua muziek en inhoud niet opnieuw uitgevonden of in twijfel getrokken, maar ligt de focus op de goede amusementswaarde. De ijsbreker baande zich onverschrokken en juichend een weg door bijna 10 jaar bandgeschiedenis, en je hoefde niet "gek" te zijn om deze reis in goede herinnering te houden. Afgelopen zaterdag maakte Pratteln ook deel uit van de huidige cruise van het NDH-vlaggenschip en zijn "Hell Tour" en bezorgde het de fans een consistent geweldige avond.

De Hamburgse "Lord of the Lost" opende de avond. Helaas waren we een beetje laat, dus we hoorden niet veel van de donkere rockers. Maar wat we mochten zien was een ijzersterke show met publiek dichtbij en veel blote huid. Over het algemeen begreep «Lord of the Lost» perfect hoe ze zichzelf (en hun lichaam) moesten opvoeren. "Break Your Heart" en het nummer "Eure Siege" wisten ook muzikaal te overtuigen. Volgens Chris Harms is dit een van de weinige co-composities van Lord of the Lost/Eisbrecher die in de loop van de tijd te horen zullen zijn. Hoewel de stem van zijn heer een beetje onbekend klonk in het Duits, werd de invloed van de grote namen in de scene duidelijk in de melodie en het ontwerp van het nummer.

Icebreaker - Crazy (Live, Hell Tour 2012)

Na een korte pauze, doorspekt met klassiekers uit de jaren 80, kon je zien dat het serieus werd. Het themalied van het A-Team luidde toen het begin in van de show van Eisbrecher. Geleidelijk aan kwamen de bandleden het podium op en stemden in met «Excess Express» van de nieuwe plaat. Zanger Alex Wesselsky en zijn mannen legden meteen de rockende basis voor de volgende twee uur en presenteerden zich zowel zelf-ironisch als charismatisch. De stemming zou toen nog beter worden met «Welcome to Nothing» van hun debuutalbum uit 2004. Het ijsbrekende, rijke geluid drong dwars door merg en been en deed de sfeer in de hal abrupt stijgen, voordat lange papieren linten en snippers met een luide knal van het plafond van de hal regenden.

Na deze impulsieve opening werd "Angst" toegevoegd en werd er veel stoom afgeblazen voordat ze zich in de "Abyss" stortten. Natuurlijk, met de klassieker «Angst» raakte je het publiek direct in de oren, voordat je je vervolgens meer op het nieuwe album concentreerde. Dus nummers als "Abgrund" en "Verrückt" zijn veel melodieuzer dan veel oudere nummers. Nu maakte kapitein Alex een tussentijdse balans en maakte grapjes met het publiek, hoewel de geboren entertainer nooit zonder de juiste uitspraken en cynische toespelingen leek te komen.

Op de huidige tour van het nieuwste hitalbum "Hell Must Wait" is verrassend weinig te horen. Hoewel "Excess Express" het optreden inluidde met nieuw materiaal en in de bekende Rammstein-stijl, voerden het ironische "Welcome to Nothing" en het beklijvende "Angst" je mee naar vroegere tijden. Al met al zijn de ijsbrekers weinig veranderd, ondanks groeiend succes. Alle muzikanten waren in opperbeste stemming en presenteerden zich uiterst homogeen. Geen spoor van airs en Graces of andere effecten van de Sony-deal. Alex vroeg het publiek of er Jim Bean-drinkers in de zaal waren, wat luidruchtig werd bevestigd door een fan die vervolgens door Alex werd berispt dat fatsoenlijke whisky uit Tennessee komt en als de geachte meneer Jim Bean-drinker het wist, zou hij dat waarschijnlijk niet doen. waren ook zo klein... Na deze verklaring was het tijd om een ​​fles Good Old Uncle Jack te openen, die Alex' persoonlijke bediende "Dodo" aan de zanger overhandigde ter vervulling van zijn plichten. Dienovereenkomstig vierden de rockers niet alleen de nieuwe single "Verrückt", maar hielden ze ook gekoesterde tradities in stand, zoals de ronddraaiende whiskyfles in "Leider", die (zoals verwacht) de weg niet terug naar het podium vond.

"Amok" werd met verbazingwekkende vloeiendheid in de hoofdsetlijst geïntegreerd, samen met de montage en demontage van vier ton. Uitgerust met neon-drumsticks bonkten de muzikanten synchroon op hun documenten in de donkere schijnwerper, voordat het volgende blok hits zowel het podium als het publiek in de meest kleurrijke kleuren bedekte. Een goed voorbeeld van hoe bekwame lichttechnici een heel concert kunnen verbeteren. Hetzelfde geldt voor het uitstekende geluid, zowel in de rock als in het akoestische blok. Daarvoor begonnen Alex en Jürgen op hun krukjes "Tears don't lie" te zingen en een eigenzinnige interpretatie van "In der Schweiz" van Vico Torriani. Als beloning kreeg Jürgen op de akoestische gitaar een kus op de mond voordat hij verder ging met "Engel". De frontman bewees zijn kwaliteiten als scherpschutter toen hij met denkbeeldige wapens engelen uit de lucht schoot en gebaarde.

Icebreaker live in Zwitserland 3.3.12

Vervolgens werd het "prototype" gebouwd uit de beste delen van alle aanwezigen, om een ​​korte pauze in te luiden na "Vergeet-mij-nietje", die niet lang zou duren, zodat het publiek weer opgewonden kon raken met "Black Widow". en "Heilig". Fans van Beierse kostuums zouden ook waar voor hun geld moeten krijgen, na een minutenlang jodelend intermezzo op traditionele Schuhplattler-kronkels, werd het populaire "This is German" ingezet. Wat eens te meer bewees dat ze niets van hun ironische en cynische aard hebben verloren.

Je kwam snel weer op het podium bij "Can love be a sin" en "Without you" en haalde de resterende reserves er weer uit. De Megaherz-klassieker "Miststück" volgde, die de zaal weer aan de kook zou moeten brengen. "Ze komen van hier, nietwaar?!" schreeuwde de frontman naar het publiek terwijl hij met de Zwitserse vlag zwaaide. Met zang van het publiek, een intermezzo van Clawfinger (Nigger) en gitaarsolo's werd de "Miststück" goed gevierd en verliet de band het podium onder daverend gejuich. Dat was pure energie. "Wauw! Wat een concert eindigt." ging door mijn hoofd. Maar de heren mogen vanavond nog een laatste keer het podium betreden om de titelsong van de nieuwe plaat "Hell Must Wait" uit te schakelen.

Eisbrecher overtuigde over de hele linie met muzikale heftigheid, pakkende melodieën en verrassend veel afwisseling. Er was geen moment verveling. Kapitein Alex had de hele avond het roer stevig onder controle, de fles bij de hand, de spreuk in petto. Zijn team was qua lengte duidelijk inferieur aan hem, maar technisch stond er geen twijfel over. De avond eindigde uiteindelijk met "It's a heartache" van Bonny Tylor, dat na het laatste nummer plotseling door de luidsprekers klonk. De band nam uitvoerig afscheid van het publiek, maakte een aantal buigingen en gooide rozen en pluchen ijsberen in het zweterige publiek. Een leuk idee voor een donkere band.

Vrienden, dit was een concert om met plezier aan terug te denken. Eisbrecher behoort absoluut tot de beste livebands in de Duitstalige sector en weet aanstekelijkheid te combineren met krachtige heftigheid. De humor raakte ook mijn smaakpapillen en de hele show was gewoon geweldig! Je zou gerust nog een paar uur naar de heren kunnen luisteren, want de pakweg 2 uur waren buitengewoon vermakelijk en geslaagd, zodat er zeker geen reden tot klagen was. Eisbrecher is een prima live band, hebben altijd wel een grapje om hun nek en ik kan de heren alleen maar aanraden aan elke vriend van goede muziek. Dus als de jongens bij jou in de buurt spelen, koop dan zeker kaartjes, het is echt de moeite waard!

setlist:

1. overmaat expres
2. Welkom nergens
3. Angst
4. Abgrund
5. verrückt
6. antilichaam
7. Leider
8. hart van ijs
9. Amok
10. Tranen lügen nicht
    (Michael Holm-omslag)
11. Engel
12. Prototyp
13. Vergeet-mij-nietje

Toegift:

14. Zwarte weduwe
15. Heilig
16. Dat is Duits

toegift 2:

17. Kan liefde een zonde zijn?
18. Zonder jou
19. teef
    (mega hartdeksel)

toegift 3:

20. De hel moet wachten

Het Swisscom-gesprek met Eisbrecher van januari 2012 heeft niets direct met het concert te maken, maar ik moet dit interview gewoon toevoegen omdat er nog veel te leren en te lachen is

Swisscom-gesprek met Eisbrecher, januari 2012

[rwp-review id=»0″]