Vrienden, hebben jullie ooit gehoord van het "Aokigahara"-bos in Japan? Troost u, tot een paar dagen geleden was dit bos mij volkomen onbekend. Bij toeval stuitte ik op een rapport getiteld "Aokigahara - The Suicide Forest", een bos in Japan waar jaarlijks meer dan honderd mensen zelfmoord plegen. En geen vrienden, ik wil in deze posting niet per se zelfmoord plegen, maar eerder een prachtig bos dat een bittere nasmaak achterlaat.

Aoikigahara Jukai vertaalt zich grofweg als "De Zee der Bomen" en is een ongeveer 3.500 hectare groot bos, dat noordelijk gelegen is aan de voet van de berg Fuji (vooral bekend van de vulkaan Fujiyama, die tevens de hoogste berg van Japan is), ten westen van Saiko en ten zuidoosten van het Shoji-meer tussen de gemeenten Fujikawaguchiko en Narusawa in de prefectuur Yamanashi. Toen de berg Fuji voor het laatst uitbarstte in 864, vormde zich een bos op de opgedroogde lava, dat in de loop der jaren is uitgegroeid tot een enorm bos dat tegenwoordig onbeheersbaar is. Hierin zijn ook veel grotten waar het zelfs in de zomer ijzig koud is. De beroemdste grot is de populaire toeristische attractie «Narusawa Ice Cave». Het draagt ​​niet voor niets zijn naam... Op sommige plaatsen is het bos zo dicht begroeid dat je kilometers ver niets anders hoort dan de geluiden die het bos zelf voortbrengt.

Nog voordat het bos bekend werd om zijn hoge zelfmoordcijfer, werd het al gevreesd en vervloekt door de Japanners omdat geesten genaamd Yurei daar kattenkwaad zouden uithalen, het sterkst tussen 2 en 3 uur 's nachts, wanneer de band tussen onze wereld en de wereld van de doden zou dunst moeten zijn. De Japanners geloven dat mensen die na hun dood niet op de juiste manier worden begraven of die plotseling overlijden door een onnatuurlijke dood, yurei worden. Sommige nachten, zelfs sommige dagen, zou je ze moeten horen schreeuwen, huilen en jammeren. Zelfs de bomen in het bos zouden vol kwaadaardige energie zitten. Dit is misschien een mythe, maar het bittere feit is dat het bos ook beroemd is gemaakt door Ubasute: een soort "traditie" waarbij het in de 19e eeuw normaal was om oude, zwakke en zieke familieleden mee te nemen een berg op of naar een bos en laat ze daar aan hun lot over. Gelukkig is dit nu illegaal.

Toch sterven er jaarlijks ongeveer 100 mensen in dit bos, omdat het na de Golden Gate Bridge het op één na hoogste zelfmoordcijfer ter wereld heeft. Maar wat trekt zoveel wanhopige zielen naar dit bos? Twee boeken zijn hier waarschijnlijk mede debet aan. Het eerste boek, Kuroi Jukai, is geschreven door Seicho Matsumoto. In dit boek, "The Tower of Waves", pleegt een stel zelfmoord voor het panorama van de besneeuwde berg Fuji in het Aokigahara-bos. Het tweede boek draagt ​​de onheilspellende naam "The Complete Manual Of Suicide" en bevat precies wat de titel al doet vermoeden: verschillende technieken om een ​​einde aan je leven te maken. In dit boek wordt Aokigahara Forest aangeprezen als "de perfecte plek om te sterven" omdat de kans erg groot is dat je nooit in het uitgestrekte bos wordt gevonden, en het is niet ongewoon dat dit boek naast een lijk wordt gevonden.

Maar niet alleen boeken zijn te vinden als je door het Aokigahara-bos loopt... - overal in het bos zijn linten gespannen, waaraan mensen hebben vastgemaakt die misschien nog niet zeker waren van hun daad en misschien de weg naar buiten weer zouden willen vinden. Als je deze tapes volgt, vind je aan de andere kant zelden iets goeds: afval van maaltijden, drinkflessen, kleding, paraplu's, touwen aan de takken van de bomen, persoonlijke spullen zoals foto's, make-upgerei, uitgeknipte identiteitskaarten, sleutels, maar ook afscheidsbrieven of in het ergste geval een lijk of in ieder geval het stoffelijk overschot.

Zelfs degenen die tegen hun acties besluiten, komen maar zelden veilig uit het bos. Het bos is te dicht begroeid, waardoor je al na een paar meter het overzicht verliest en genadeloos verdwaalt. Bovendien worden mobiele telefoons en andere GPS-apparaten die nuttig kunnen zijn onbruikbaar in de diepten van het bos. Dit komt door de hoge ijzerafzettingen in het lavagesteente, die de signalen verstoren. Zelfs een klassiek kompas zou hier nutteloos zijn. Er wordt gezegd dat er ook een mysterieus magnetisch veld is dat kompassen en elektronica onbruikbaar maakt. Er is echter geen bewijs voor deze beweringen. Het Japanse leger en het Amerikaanse leger voeren regelmatig gezamenlijke manoeuvres uit in het gebied en hebben geen tekenen van ongewone activiteiten gezien. Maar veel buurtbewoners zeggen dat zelfs mensen die niet suïcidaal zijn gek zouden worden in dit bos en daardoor zelfmoord zouden plegen.

In 1971 besloten de autoriteiten om de politie eenmaal per jaar het bos te laten doorzoeken op lijken om ze op te ruimen. Helemaal aan het «begin» van het bos staat ook een enorm bord met de volgende inscriptie: «Je leven is een waardevol geschenk dat je ouders je hebben gegeven. Denk aan je ouders, broers en zussen en kinderen. Houd je zorgen niet voor jezelf en praat erover». Onder hen het nummer van een telefonische adviesdienst, patrouilles zouden levensmoe van hun plannen moeten afhouden en er zijn ook overal veel kleinere bordjes die waarschuwen om niet van de gebaande paden af ​​te wijken, omdat je anders gemakkelijk kunt verdwalen.

Voor veel Japanners is zelfmoord niets ongewoons als een optie om de pijn van een verloren baan, een overleden familielid, een in de steek gelaten partner of iets dergelijks voor altijd 'eervol te overwinnen'. Over het algemeen heeft Japan een triest record als het gaat om het aantal zelfmoorden. Alleen al in 2010 pleegden meer dan 34.400 mensen zelfmoord. Van mensen die de magie van dit bos live wilden meemaken, hoor je vooral één ding: als je eenmaal in het Aokigahara-bos bent, hoor je niets meer, het is - in de ware zin van het woord - doodstil. Bovendien moet hij je letterlijk steeds verder het bos in trekken, ook al wilde je er eerst niet in. Bovendien moet men altijd omringd zijn door een zeer beklemmend gevoel, angst en vreselijk verdriet.

Op Youtube vond ik deze reportage, waarin een geoloog het camerateam door het bos leidt en zonder te dramatiseren veel details vertelt over de Aokigahara Jukai en de hedendaagse samenleving in Japan. Hij ontmoet ook een man in een tent midden in het bos en praat met hem...

Suicide Forest in Japan (volledige documentaire)